هوشنگ گلشیری (1379-1316)، نویسنده معاصر ایرانی اهل اصفهان بود. مورخان ادبی وی را از تاثیرگذارترین داستان‌نویسان معاصر زبان فارسی دانسته‌اند.
او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب، در اواخر دهه چهل خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. این کتاب را یکی از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی خوانده‌اند.
مهم‌ترین جنبه شخصیت ادبی گلشیری اما از اواسط ۱۳۶۲ ظهور کرد، او نشست‌های هفتگی داستان‌خوانی (معروف به جلسات پنجشنبه‌ها) را با شرکت نسل جوان‌تر داستان‌نویسان پایه‌گذاری کرد؛ که جلسات که تا اواخر 67 ادامه یافت.
از آثار مهم هوشنگ گلشیری می‌توان به آیینه‌های دردار، جن‌نامه، کریستین و کید، نیمه تاریک ماه و… اشاره کرد.